“Het was zondag 17 september en papa, mijn zusje van 5 en ik waren bij kennissen en onze oma’s koffie drinken. In Klarendal, een klein stukje van huis. Mama was thuisgebleven met mijn broertje van 1 jaar.” Veel geluid vulde de lucht weet Lies nog goed te vertellen. “Er vielen overal bommen en halsoverkop besloten we tussen de bommen door naar huis te gaan.” Met gevaar voor eigen leven is het gezin de straat opgegaan, terug naar huis. Ze moesten op zoek naar Lies’ moeder: “Zij was samen met mijn broertje naar de overkant gelopen om te schuilen in een houthakzaak.”

Op de vlucht
Het gezin was weer bij elkaar en ging op zoek naar onderdak. “In een drukkerij vlakbij hebben we geprobeerd een schuilplek te vinden. Ik weet niet meer precies hoe lang, maar ik denk dat we één of twee dagen achter stapels papier hebben gezeten. Niet wetende dat de wijk steeds leger werd.” Niemand wist dat het gezin daar zat. “Vader ging een keer eten halen boven en liep daar militairen tegen het lijf. Het bevel te vertrekken werd gegeven. Zonder vluchtkoffer moesten we naar de Catharijnestraat, naar het huis van opa en oma Beijer.”

Lang konden ze daar niet blijven, want een paar dagen later moest heel Arnhem evacueren. Met een geleende kinderwagen voor het broertje van Lies ging de familie Perquin op pad. Lopend kwamen ze aan in Klarenbeek waar ze bij een boer op de deel een slaapplek kregen. “Het was een geweldige boer en onze tijd daar was fijn. We sliepen in het stro, mijn broertje in een kribbetje en wij bij elkaar. Het was zomer en overdag liepen we over de weilanden of plukten we bramen.”

Gevaar voor eigen leven
In oktober moest het gezin vertrekken. “De beesten moesten op stal.” Met paardenwagens werden ze opgehaald. Onderweg werd er in de lucht nog volop geschoten. “Ook al hadden we een witte vlag vast, we werden beschoten. Iedereen sprong de kar af, op zoek naar bescherming. Maar mama kreeg mijn broertje niet los, dus hing zij over de kinderwagen heen nog op de wagen. Levensgevaarlijk, ze had wel dood kunnen zijn.”