Haar ouders schreven om en om. Over hun dochter, maar ook over de leeuwen van Burgers’ Dierenpark, vlak bij hun huis aan de Cattepoelseweg. Ze konden leeuwen horen brullen van de honger. Alteveer hoefde niet te evacueren, maar: “Door alle bedrijven hadden we toch al koffers gepakt en verschillende dingen die niet meegenomen konden worden, opgeborgen,” schrijft Maria onder het kopje ‘26/9 tot 30/9’. In de omgeving werd zwaar gevochten. Uiteindelijk besloten ze vrijwillig te vertrekken, omdat ‘de kinderen en zij geen rust kregen.’

Bontjas en babyuitzet
Het dagboek meldt: “Dinsdagmorgen 26 Sept. ’44 om 11 uur, vertrokken we, Rob in den wagen waar nog veel bagage onder het matrasje in lag, Elsje aan het voeteneinde en papa had de fiets, volgepakt met drie koffers, tasch en twee wollen dekens. ”Het plan was om over Schaarsbergen naar Barneveld te lopen. Maar op de Schelmsebrug raadden mensen hun aan Schaarsbergen te mijden vanwege bombardementen. Toen gingen ze in tegengestelde richting de kant van Apeldoorn op. “Steeds tusschen een onafzienbare rij evacueerenden.”

Maria schrijft dat er mensen bij waren, die niets méér hadden dan wat ze aan hadden. “Eén moeder droeg haar baby van een maand of acht in een deken op haar rug. Het was alles bij elkaar een troosteloos gezicht.” Zelf konden ze best veel kleren meenemen: “Elsjes en mijn eigen bontjas waren mee, Robs heele babyuitzet, verschillende jurken, mantels en ander goed, maar het maakte het loopen niet gemakkelijker.”

Later, rond één uur, werd de colonne vanuit vliegtuigen beschoten. De vluchtelingen kropen in de berm. “Elsje bang en huilend, Rob uit z’n slaap gehaald en huilend en zelf waren we óp van angst.” Maar na vijf minuten waren de vliegtuigen vertrokken. Ze hadden het er levend van afgebracht.