De precieze data en volgorde van gebeurtenissen weet Nelly soms niet meer. Wel weet ze dat haar zussen tijdens de Slag om Arnhem bij de overburen schuilden, maar zijzelf thuis bleef. “Ik wilde niet weg. Mijn ouders waren me kwijt.”

Nelly ziet nog de brandende binnenstad voor zich. “Ook de toren van de Eusebius stond in brand, daar kwam een vonkenregen vanaf.” In hun straat, de Oeverstraat vlakbij de Rijnbrug, vochten de Britten en de Duitsers man tegen man. “De Duitsers kwamen ons vertellen dat we weg moesten. We zijn ’s avonds laat om twaalf uur vertrokken. Met een kar met wat spullen erop. Daar hadden we bij nader inzien niets aan, want het wiel liep er al snel af. Ik had een windjack aan, met en daarin ons hondje Topsy. Later is ze in Putten doodgereden.”

Gebruikt als camouflage
Hun eerste stop was een villa op de Hoogkamp. Een Rode Kruispost had hen daarnaartoe gestuurd. “Het huis stond leeg, hadden ze gezegd, want het was van een gevluchte NSB’er. Het lag vlakbij een weiland. Aan de bosrand stonden granaatwerpers, waarmee je snel granaten af kon vuren. Daar werd op geschoten, over ons dak heen.”

Toen het te gevaarlijk werd, trokken ze verder naar buurtschap Woeste Hoeve. Onderweg werden ze door de Britten beschoten: “Duitse tanks reden tussen ons in, wij werden als camouflage gebruikt. De mensen die geraakt werden, werden in de greppels of in het bos neergelegd. De stoet ging dan verder.”

In Woeste Hoeve kregen ze kort onderdak en vervolgens ging de groep – ‘de samenstelling ben ik kwijt’ – lopend naar Amersfoort. Daar sliepen ze in de lege hal van een fabriek. Daarna werden ze opgehaald door boeren met paard-en-wagen. “De vrouwen zaten bovenop, de mannen liepen erachteraan. Onderweg zag je andere mensen op de vlucht.”