Sytske evacueerde uit de Geitenkamp in Arnhem met haar moeder en drie broers. Ze had haar lievelingspop in een tasje om haar nek. “Mijn moeder had gezegd dat ik die zelf moest dragen. Dat was prima, want Popje moest hoe dan ook mee.”

Waar haar vader was, wist Sytske niet. “Als we aan mijn moeder vroegen: ‘Waar is papa?’ zei ze: ‘Die is werken.’ Ik zoek nu met mijn dochter uit of hij misschien tewerk was gesteld, of in een kamp zat. Of zat hij in het verzet en was hij ondergedoken?” Pas na de oorlog stond haar vader opeens voor de deur. “Hij zei dat ‘zijn werk was afgelopen’. In die tijd stelde je geen verdere vragen. Dat deed je gewoon niet.”

De eerste dag van hun evacuatie kwamen ze tot Rheden. Hier sliepen ze bij een boer in een koeienstal. “Er waren meer mensen, misschien wel vijftien. We lagen in rijtjes in het stro. Er waren ook andere kinderen. We zaten met z’n allen in het hooi brood te eten.”

Ze konden er een paar weken blijven, tot de koeien weer op stal moesten. Sytske weet niet meer wanneer dat precies was. “Vermoedelijk in november, omdat dan doorgaans de beesten weer naar binnen gaan.”

Nonnen
Lopend trokken ze door naar Doesburg. Sytske’s moeder wilde op het politiebureau vragen of ze daar hulp kon krijgen. Ze sprak twee nonnen om de weg te vragen. Na enig onderling overleg zeiden ze dat het gezin terecht kon in een huisje in het hofje bij het voormalig klooster van de Franciscanessen van de Heilige Elisabeth. Tegenwoordig is dat Het Arsenaal 1309. “De nonnen zeiden dat zij zelf dan wel met z’n tweeën bij elkaar gingen wonen.”

Het gezin had een woonkamer, een slaapkamer en een zolder waar de jongens konden slapen. “Het was klein, maar je had wat: tafel, stoelen, een mooie kachel.” Eten kregen ze vanuit ‘het grote huis’, ze namen het voedsel mee naar hun eigen woning. Met de nonnen hadden ze nauwelijks contact. “De zusters waren heel vriendelijk voor ons, maar zochten geen toenadering. Wij waren trouwens hervormd.”